In het klimbos in Frankrijk doorleefde ik deze wijze zin. Met mijn gezin was ik hoog in de bomen. Hoog op wiebelende plankjes en dunne schommelende draden. Iets te hoog en veel te wiebelig. Help…. Ik voelde zweethanden. Verhoogde hartslag. En er schoten belemmerende gedachten door mijn hoofd. “Dit kan ik niet”. “Dit is onmogelijk”.
En tegelijk schoot ook de eerste zin van deze post door mijn hoofd. En voelde ik hoe ik met elke aarzeling meer vrees verzamelde. En hielp dit me om bewust te worden, en terug te komen in het moment. Mijn aandacht te brengen naar mijn voeten. Rust te brengen in mijn ademhaling. En de volgende stap te zetten. Want dat is alles wat je hoeft. Simpelweg de volgende stap te zetten. Niet meer, niet minder. Niet te willen weten of en hoe ik aan de overkant zou komen. Maar me steeds te richten op enkel de volgende stap.
En is dat niet met alles in het leven? Je richten op de volgende stap. Richting bepalen en enkel moed te hoeven hebben voor de volgende stap. Hoe vaak zijn we niet bezig met de hele weg. Willen we eerst overzien hoe dat gaat zijn, gaat ons hoofd ermee aan de haal en bedenken we allerlei belemmeringen, mitsen, maren. Waarmee we weg van onszelf gaan en uit het huidige moment zijn.
Daarom: als je dit leest, nodig ik je uit om even bij jezelf te komen. Je voeten op de grond te voelen, je bewust te zijn van waar je bent. Diep in te ademen en lang uit, en je te richten op enkel en alleen het volgende wat je gaat doen.
Commenti